مزایا: این امر عمدتاً به دلیل استحکام فوق‌العاده بود. استحکام کششی و فشاری فولاد به طور قابل توجهی بیشتر از موادی مانند بتن است و اجزا برای بار یکسان، سطح مقطع کوچکتری خواهند داشت. وزن خود فولاد صرفاً ۱/۳ تا ۱/۵ برابر سازه‌های بتنی است که می‌تواند الزامات ظرفیت باربری فونداسیون را تا حد زیادی کاهش دهد، بنابراین به ویژه برای پروژه‌هایی که روی پایه‌های خاک نرم قرار دارند، مناسب است. و ثانیاً، راندمان ساخت بالایی دارد. بیش از ۸۰٪ قطعات را می‌توان با روش استاندارد در کارخانه‌ها پیش‌ساخته کرد و از طریق پیچ یا جوش در محل مونتاژ کرد که می‌تواند چرخه ساخت و ساز را نسبت به سازه‌های بتنی ۳۰٪ تا ۵۰٪ کاهش دهد. و ثالثاً، در ساختمان‌سازی ضد زلزله و سبز بهتر است. چقرمگی خوب فولاد به این معنی است که می‌تواند در طول زلزله تغییر شکل داده و انرژی را جذب کند، بنابراین سطح مقاومت لرزه‌ای آن بالاتر است. علاوه بر این، بیش از ۹۰٪ فولاد بازیافت می‌شود که باعث کاهش ضایعات ساختمانی می‌شود.
معایبمشکل اصلی، مقاومت ضعیف در برابر خوردگی است. قرار گرفتن در معرض محیط مرطوب، مانند پاشش نمک در ساحل، به طور طبیعی باعث زنگ زدگی می‌شود و معمولاً پس از آن هر 5 تا 10 سال نیاز به تعمیر و نگهداری پوشش ضد خوردگی وجود دارد که هزینه‌های بلندمدت را افزایش می‌دهد. ثانیاً، مقاومت آن در برابر آتش کافی نیست؛ مقاومت فولاد در دماهای بالاتر از 600 درجه سانتیگراد به طور چشمگیری کاهش می‌یابد، بنابراین باید از پوشش‌های مقاوم در برابر آتش یا روکش‌های محافظ در برابر آتش برای برآورده کردن نیازهای مختلف مقاومت در برابر آتش ساختمان‌ها استفاده شود. علاوه بر این، هزینه اولیه بالاتر است؛ هزینه تهیه و فرآوری فولاد برای سیستم‌های ساختمانی با دهانه بزرگ یا بلندمرتبه 10 تا 20 درصد بیشتر از سازه‌های بتنی معمولی است، اما هزینه کل چرخه عمر را می‌توان با نگهداری طولانی مدت کافی و مناسب، متعادل کرد.
